Սիրում եմ կյանքը…
Բայց ի՞նչն եմ սիրում:
Անշուշտ ճամփորդել, ինչպես և շատերը,
բայց ոչ աշխարհով, երկրներով մեկ,
այլ միայն կյանքի տարածության մեջ`
զգացողությունների տիեզերքով մեկ…
Ախ, որքան գեղեցիկ վայրեր կան այդտեղ՝
անհաշվելի շատ,
անչափելի մեծ,
անսահման շքեղ…
Իսկ հիմա կանգնել եմ
մագնիսկան ուժի ազդեցությամբ,
անշարժացել և քարացել եմ…
Կանգնել եմ մի տեղ,
որտեղ անձրև ու մութ է,
նեղ տարածություն է,
որտեղ գեղեցիկը զուտ հիշողություն է…
Ու ինչ-որ մի ձայն կարծես ինձ հուշում է,
ականջիս անդադար ցածրաձայն ասում է.
«Այս ի՞նչ ես անում,
Էսպես ու՞ր կհասնես…
Փախի՛ր այդտեղից,
Հեռացի՛ր արագ
ու ետ չնայես…
Քո ճամփորդությունը կիսատ չթողնես»:
Այս ստեղծագործությունը ունի շատ մեծ իմաստ: Հնարավոր է այս մարդու մոտ մի վատ բան է պատհել, և նա տխրել է և այլևս չի ճամփորդում «զգացողություններում»: Բայց ինչպես ասում են բոլորը ունեն ներքին ձայն, և այդ ներքին ձայնը նրան մոտիվացիա տվեց:
