Շատ մարդիկ կարծում են, որ հանճար մարդը պարզապես այդպիսին է ծնվում։ Նրանք մտածում են, թե պետք է հատուկ տաղանդ ունենաս, որ կարողանաս ինչ–որ մեծ բանի հասնել։ Բայց ես այդպես չեմ մտածում։ Իմ կարծիքով՝ հանճար չեն ծնվում, հանճար դառնում են։ Դա ստացվում է տարիների քրտնաջան աշխատանքի, փորձերի ու սխալվելու ճանապարհով։
Ոչ ոք չի կարող առանց ջանք թափելու հաջողության հասնել։ Նույնիսկ եթե մարդն ունի որոշ ունակություններ, դա դեռ չի նշանակում, որ ամեն ինչ ինքն իրեն կստացվի։ Աշխատանքն ու ջանքն են մարդուն առաջ տանում։ Եթե ինչ–որ բան իսկապես ուզում ես անել, պետք է անընդհատ աշխատես, փորձես ու չհանձնվես, նույնիսկ երբ դժվար է։
Հանճար դառնալը կախված է նաև այն բանից, թե մարդն ինչ վերաբերմունք ունի իր արածի հանդեպ։ Եթե սիրում ես այն, ինչով զբաղվում ես, եթե դրան նվիրված ես ու ժամանակ չես խնայում սովորելու համար, ապա հաստատ մի օր հաջողության կհասնես։ Ու այդ ժամանակ մարդիկ կասեն՝ «հա, նա հանճար է», բայց իրականում շատերը չեն տեսնի, թե ինչքան մեծ ջանք ու ժամանակ է դրել այդ ամենի մեջ։
Միշտ էլ հեշտ չէ աշխատել, սովորել, երբեմն ձանձրանում ես, երբեմն ամեն ինչ չստացվում է, բայց հենց այդ պահերին է երևում, թե ով է իսկապես առաջ գնալու։ Հանճար դառնում են նրանք, ովքեր չեն վախենում դժվարություններից, չեն ասում՝ «չեմ կարող», ու ամեն անգամ նորից են փորձում։
Ինձ համար հանճար մարդը ոչ թե այն մեկն է, ով ամեն ինչ ծննդյան օրից գիտի, այլ նա, ով սովորել է, աշխատել է ու իր ուժերով հասել իր նպատակին։ Այդ պատճառով էլ ես հավատում եմ, որ բոլորը կարող են առաջ գնալ, եթե աշխատեն ու չհանձնվեն։ Հանճար լինելը բախտի կամ ճակատագրի հարց չէ, դա աշխատասիրության ու համառության արդյունք է։
